The Guinayangan Republic

Whooshhhh! Umihip na naman ang malakas na hangin, nakapaninindig balahibo ang lamig na dumadampi sa aking katawan. Maya maya pa. narinig ko na ang tikatik na patak ng ulan hanggang sa ito'y lumakas....papalakas ng papalakas......Sa wari ko'y matatagalan pa bago tumila ang ulan. Kasabay nang pabugso-bugsong paghangin ang paglakas ng tibok ng aking puso, nakikipagsabayan sa kulog na dumadagundong sa kapaligiran.

Napansin ko ang aking kaibigan na tulalang nakasilip sa siwang ng aming bahay na para bang binibilang ang patak ng ulan kung kaya ayaw nitong hiwalayan ng tingin. Isang humahaginit na liwanag ng kidlat ang pumukaw sa aming pananahimik kasabay ang malakas na sigaw. Nagtatakbo kaming pumunta sa aming silid. Kasabay nito, bigla kaming nagkatitigan at nagkatawanan.
Bagaman pareho kaming takot sa malakas na hangin na sinasabayan ng kulog at kidlat, may halong saya rin ang dulot ng ganitong panahon sa amin, dahil ito ang nagpapaalala ng simula ng aming mabuting pagkakaibigan at ng aking pagbabago. Sino nga ba ang makapagsasabi na sa tingin ko ay walang pakialam at akala mo kung sinong matalino ay magiging kaibigan ko?
Ang buhay nga naman.....Likas pala talaga ang kanyang kabutihang loob. Kung hindi niya aki tinulungan hindi ko malalaman at matututunan ang magkaroon ng direksyon ang buhay. Binago niya ang aking paniniwala na hindi pala nasusulat sa hitsura o panlabas na anyo ang kakayahan ng bawat isa. Kainlangang magsikap upang maging maayos ang buhay.
Salamat na lang at nandiyan ang aking kaibigang si Langgam na handang tumulong sa nangangailangan. Ako, na isang dating palalo at tamad na tipaklong ay nagkaroon ng panibagong buhay.



by: Milagros Arida
from: Ang Gayang Archives June-November 2007